افزایش رطوبت بر جلوگیری از خشکی چشم
یکی از روشهایی که علایم و ناراحتی ناشی از بیماری خشکی چشم را تسکین می دهد استفاده از عواملی است که به افزایش رطوبت سطحی چشم ازطریق جلوگیری ازتبخیر اشک و یا تخلیه آهسته آن کمک میکند.
استفاده از عینک:
با کمک عینک های طبی یا آفنابی میتوان ازتبخیر اشک جلوگیری کرد واز این طریق رطوبت اطراف چشم حفظ میگردد. این کار با افزودن یک شیلد در قسمت بالا یا اطراف عینک طبی و یا با استفاده از عینک های آفتابی امکان پذیر است. عینک های نیمه سختی طراحی شده اند که میتوانندفقط اطراف یک چشم را پوشش دهند که مناسب استفاده در زمان خواب و یا در افرادی که خشکی چشم یک طرفه دارند باشد. اگرچه ممکن است ازنظر زیبایی برای افرادقابل پذیرش نباشد.
استفاده از لنزهای تماسی درمانی(بانداژ):
درخشکی چشم شدید زمانی که بقیه روش های درمانی موثر نباشند استفاده از لنز تماسی میتواند در حفظ فیلم اشکی موثر باشد. در افرادی که حتی پلک زدن عادی سبب آسیب به اپیتلیوم قرنیه میشود یا در زمانی که اپیتلیوم قرنیه به طور ضهیفی به غشای پایه وصل است، میتوان از این روش استفاده کرد.
لنزهای سیلیکون هایدروژل با اکسیژن رسانی بالا و درصد آب کمتر سبب میشود دهیدراته شدن و از دست دادن آب لنز کمتر توصیه میشود. درصد آب کمتر سبب میشو دهیدراته شدن واز دست دادن آب لنز کمتر صورت بگیرد.
تارسورافی:
در مراحل پیشرفته بیماری از این روش با نزدیک کردن پلک ها به یکدیگر استفاده میشود و به سه صورت امکان پذیر است:
به صورت کوتاه مدت:
استفاده از چسب های مخصوص برای چند روز ویا استفاده از سم بوتولینوم به طکر متوسط برای شانزده روز.
استفاده از بخیه های موقتی:
چهار تا شش هفته.
تارسورافی دایمی:
لبه های پلک به طور دائمی به یکدیگر دوخته میشوند. در بیشتر بیماران به منظور کاهش تبخیر و اکسیژن رسانی بیشتر به قرنیه ، باریک کردن شکاف بین پلکی فقط با نزدیک تر کردن بخش های خارجی پلک ها به یکدیگر انجام میگیرد. اگر این روش موثر نباشد روش بستن کامل توصیه میشود. در یک مطالعه تحقیقاتی ۷۷ بیمار که تارسورافی شده بودند در هجده درصد افراد چسبندگی پلک بالا وپایین پس از برداشتن تارسورافی بوجودآمد و در عده ی کمی هم تریکیازیس اعلام شد. بیشتر مشکلات در افرادی بوده است که تارسورافی داشته اند.
