بیماران مبتلا به قوز قرنیه پیشرفته نمی توانند با لنزهای تماسی، عینک یا حتی ICRS به تصحیح و بینایی کافی برسند و برای چنین بیمارانی بسته به میزان زخم قرنیه از جراحی کراتوپلاستی (نافذ یا لایه ای) استفاده می شود. تقریباً ۱۲ تا ۲۰ درصد از بیماران قوز قرنیه در نهایت نیاز به پیوند قرنیه خواهند داشت. بیش از ۷۰ سال است که عمل پیوند قرنیه با تکنیک های مختلف برای درمان بیماران مبتلا به قوز قرنیه انجام می شود
PK در بلندمدت دید خوبی ارائه می دهد. توانبخشی بینایی اغلب پس از PK کند است و عاملی برای آستیگماتیسم باقی مانده پس از جراحی و آنیزومتروپی است.Pramanik و همکاران مشاهده کردند که ۷۳ درصد از بیماران مبتلا به قوز قرنیه شدید که تحت PK بوده اند ۱۴ سال پس از عمل ≤ BCVA ۲۰/۴۰ داشتند و میزان عود قوز قرنیه در سال ۲۵اُم حدود ۱۲ درصد بود
پیگیری های طولانی مدت میزان رد شدن را بین ۴۱-۵٫۸ در دو سال اول نشان داده است. اکثر بیماران بعد از عمل نیاز به عینک دارند و در موارد خاص، لنزهای تماسی می توانند ۲-۱ خط دید بهتر نسبت به عینک داشته باشند، اما تا یک سال پس از عمل به ثبات بینایی نمی رسند. در یک مطالعه پیگیری ۲۴ ماهه توسطAsena وAltınörs ، %۸۳ از بیماران به عینک و %۱۷ آنها به لنزهای تماسی نیاز داشتند
به طور کلی، علیرغم نتایج عالی با PK ، DALK ممکن است برای بیماران مبتلا به قوز قرنیه بدون خطر رد اندوتلیال انجام شود تا دوز استروئیدها و خطر گلوکوم ثانویه کاهش یابد . اصطلاح «کراتوپلاستی لایه ای عمیق» (DLK) برای اولین بار توسط Archila استفاده شد که نشان داد تزریق هوا به استروما می تواند حذف بافت میزبان را تسهیل کند . در قوز قرنیه، از این تکنیک برای رسیدن به اعماق استرومایی نزدیک به غشای دسمنت ((DM)Descemet’s membrane ) استفاده می شود. این روش به جراح اجازه می دهد از پیوندهای بزرگتر (۹ میلی متری) استفاده کند که از پیوند بهتر بین قرنیه دهنده و میزبان بدون قرار دادن اندوتلیوم در خطر حمایت می کند . Parker و همکاران، میزان رد استرومایی ۱۴٫۳-۳ درصد پس از DALK و ۳۱-۳ درصد ممکن است در سه روز اول پس از جراحی رخ دهد
