برای بیماری های ارثی ناشی از انواع مختلف نفوذ ناشناخته، مرز دقیق بین داشتن و نداشتن بیماری محو می شود. به طور واقعی، ژنتیک KC امکان یک بیماری را بر اساس اثر افزایشی انواع زمینه‌ای که بر اساس بیمار به بیمار شناسایی می‌شود، ارائه می‌کند. اگر KC یک اختلال چند ژنی باشد، ممکن است بهتر باشد که این بیماری را در یک طیف تعیین شده بر روی پیوسته تعریف کنیم.
مقیاس “ریسک” بر اساس PRS. نمرات خطر برای درک بهتر عوامل ژنتیکی که منجر به بیماری‌های رایج مانند اختلالات قلبی عروقی می‌شوند، استفاده شده است، اما همچنین با موفقیت برای اختلالات چشمی مانند دژنراسیون ماکولا وابسته به سن (AMD) استفاده شده است . در نتیجه، مطالعات کاربرد یک PRS را در ارزیابی درمان‌های درمانی برای بیماران مبتلا به AMD نشان داده‌اند و یک PR برای طبقه بندی بیماران مبتلا به گلوکوم با زاویه باز اولیه (POAG) برای درمان های مختلف استفاده می شود. بیخوفسکایا و رابینوویتز رویکردی را برای امتیازدهی خطر برای KC ترسیم می‌کنند که یک فنوتیپ ژنتیکی KC را با متغیرهای بالینی مانند ویدئوکراتوگرافی (VK)، توموگرافی Pentacam Scheimpflug HR (PST) و توموگرافی انسجام نوری (OCT) ترکیب می‌کند . برای افرادی که به جراحی انکساری فکر می کنند یا برای بیماران KC که ممکن است خواهان پیوند متقابل کلاژن قرنیه باشند.
درمان (CXL)، یک PRS بهتر می‌تواند نتیجه را پیش‌بینی کند و عوارض جانبی را به حداقل برساند.
