مطالعات نشانگرهای زیستی

دیدگاههای نوظهور ازمطالعات نشانگرهای زیستی

کاربردهای بالقوه برای نشانگرهای زیستی برای تشخیص
هدف از شناسایی نشانگرهای زیستی نه تنها درک اساس مولکولی بیماری، بلکه استفاده از آن دانش برای طبقه بندی بیماری، پیش بینی پیشرفت بیماری و پاسخ به درمان است. از آنجایی که KC یک بیماری قرنیه با التهاب سطحی زمینه ای است، امکان استفاده از یک روش تشخیصی مبتنی بر پارگی وجود دارد.
آزمون اهمیت آشکاری دارد. عوامل مبتنی بر اشک که ارتباطی با افزایش شدت بیماری نشان داده اند، مانند افزایش MMP یا کاهش LOX، پتانسیل استفاده به عنوان تست های تشخیصی را دارند. در واقع، نشان داده شده است که بیمارانی که سطوح LOX به میزان قابل توجهی در اشک‌هایشان کاهش یافته است، پس از پیوند متقابل کلاژن برای KC، نتایج کمتر از حد مطلوبی دارند. متابولیت هایی مانند DHEA یا استرون ممکن است به طور مشابه به عنوان آزمایش های تشخیصی مبتنی بر بزاق مفید باشند.
آزمایش‌های ژنتیکی مبتنی بر DNA لایه دیگری از امکان تست تشخیصی را تشکیل می‌دهند، به ویژه در خانواده‌هایی که یک یا هر دو والدین دارای KC هستند، قابل استفاده است. مشابه پانل‌های دیستروفی قرنیه، یک پانل ژنتیکی KC که فهرستی از ژن‌هایی را تشکیل می‌دهد که جهش‌ها در آنها توضیح داده شده است، ممکن است برای تشخیص زودهنگام بیماری یا اطلاع رسانی به افراد در معرض خطر کاربرد داشته باشد. این آزمون ها نیز در زمینه حیاتی هستند
جراحی انکساری، که در آن کسانی که در معرض خطر ابتلا به KC هستند ممکن است توصیه شود
انجام این روش برای جلوگیری از اکتازی پس از جراحی. از آنجایی که این عوامل بیشتر برای ارتباط آنها با نتایج بالینی مورد مطالعه قرار می گیرند، ممکن است بتوان آزمایش های تشخیصی ساده ای را برای ایجاد بهترین رژیم درمانی برای هر بیمار KC ایجاد کرد.