تیرگی مداوم قرنیه یکی از شایع ترین عوارض CXL است که می تواند بر بینایی تأثیر بگذارد (104). مهم است که به یاد داشته باشید که تیرگی قرنیه بعد از CXL با تیرگی کراتکتومی فوتورفراکتیو (PRK) متفاوت است. تیرگی CXL در عمق بیشتری در استروما قرار دارد و ظاهری شبیه گرد و غبار دارد، در حالی که تیرگی قرنیه پس از PRK در ناحیه زیر اپیتلیال یافت می شود و بیشتر مشبک می شود. تصور می شود که تجمع مجدد کراتوسیت های فعال پس از از بین رفتن فوری کراتوسیت ها پس از CXL مسئول تشکیل تیرگی است . تصور می شود که خط مرزی که پس از درمان قرنیه با CXL استاندارد مشاهده می شود، عمق درمان CXL را نشان می دهد و بنابراین تأثیر بیومکانیکی کارآمدی را نشان می دهد. اعتقاد بر این است که تیرگی قرنیه در خط مرزی ایجاد می شود . تراکم سنجی Scheimpflug و بررسی لامپ شکاف نشان می دهد که تشکیل تیرگی یک ماه پس از CXL به اوج خود می رسد. به نظر می رسد تیرگی قرنیه سه ماه پس از عمل به حالت مسطح می رسد، پس از آن تراکم تیرگی قرنیه شروع به کاهش می کند . Raiskup و همکارانش در یک مطالعه گذشته نگر تشکیل تیرگی را بعد از CXL ارزیابی کردند. آنها گزارش کردند که 14 چشم از 163 چشم (8.6 درصد) پس از یک سال دچار تیرگی قرنیه شدند. مشخص شد که بیماران مبتلا به KCN پیشرفته به دلیل ضخامت کمتر و انحنای بیشتر قرنیه، بیشتر مستعد تشکیل تیرگی هستند
