کاهش آستیگماتیسم قرنیه، Kmax و معادل کروی با افزایش معقول در حدت بینایی اسنلن در TE-CXL توسط Ameen ثبت شد. یک کارآزمایی تصادفی کنترل شده اخیرا توسط راش و همکاران برای مقایسه روش استاندارد بدون برداشتن اپیتلیوم در مقابل روش ترانس اپیتلیال با محلول ریبوفلاوین تقویت شده. آنها بهبود بیشتری در Kmax در گروه بدون برداشتن اپیتلیوم 0.66 ± 1.52 D) در مقایسه با TE (0.58 ± 0.54 D) بدون تفاوت آماری معنی دار در بهبود BCVA بین دو گروه (0.18 ± 0.09 logMAR در گروه معمولی در مقایسه با گروه معمولی گزارش کردند. 0.08 ± 0.14 logMAR در گروه عوارض کدورت یا تیرگی قرنیه CXL تیرگی مداوم قرنیه یکی از شایع ترین عوارض گزارش شده CXL است که می تواند بر حدت بینایی تأثیر بگذارد.
مهم است که به یاد داشته باشید که تیرگی قرنیه بعد از CXL با تیرگی ناشی از کراتکتومی فوتورفرکتیو (PRK) متفاوت است. کدورت CXL عمیق تر در استروما قرار دارد و ظاهری شبیه غبار دارد، در حالی که کدورت قرنیه بعد از PRK در ناحیه زیر اپیتلیال یافت می شود و بیشتر مشبک است. فرض بر این است که جمعیت مجدد کراتوسیت های فعال پس از از بین رفتن فوری کراتوسیت ها به دنبال CXL باعث ایجاد مه می شود.
تشکیل. خط مرزی که پس از درمان مشاهده می شود تصور می شود قرنیه با CXL استاندارد عمق درمان CXL را نشان می دهد و بنابراین تأثیر بیومکانیکی کارآمدی را نشان می دهد. اعتقاد بر این است که مه قرنیه در خط مرزی رخ می دهد. چگالی سنجی Scheimpflug و بررسی لامپ شکاف نشان می دهد که تشکیل مه یک ماه پس از CXL به اوج خود می رسد. به نظر می رسد تیرگی قرنیه 3 ماه پس از عمل به یک سطح می رسد، پس از آن تراکم تیرگی قرنیه شروع به کاهش می کند. Raiskup و همکارانش تشکیل مه پس از CXL را در یک مطالعه گذشته نگر ارزیابی کردند. آنها گزارش دادند که 14 چشم از 163 چشم (8.6٪) پس از یک سال دچار تیرگی قرنیه شدند. بیماران مبتلا به KCN پیشرفته به دلیل ضخامت کمتر قرنیه و انحنای بیشتر قرنیه بیشتر مستعد تشکیل کدورت هستند.
