برخلاف تشخیص قوز قرنیه، نظارت بر پیشرفت بیماری هنوز پیشرفت قابل توجهی نداشته است، اما درک ما از پیشرفت به طور قابل توجهی بهبود یافته است. تکرارپذیری اندازه‌گیری‌ها در چشم‌های مبتلا به قوز قرنیه همچنان نگران‌کننده است، به‌ویژه در بیماری متوسط تا پیشرفته با kmax > 50 D. گروه ما نشان داده است که میانگین ناحیه 3 و 4 میلی‌متری نقاط داده متمرکز بر Kmax تکرارپذیری قابل‌توجهی بهتر از kmax تک نقطه‌ای دارد. .
سیستم درجه بندی قوز قرنیه ABCD، که در ابتدا توسط Belin در Pentacam توصیف شد، همچنین به عنوان ابزاری امیدوارکننده برای ارزیابی پیشرفت بیماری، حتی پس از اتصال متقابل، پیشنهاد شده است. سیستم درجه بندی ABCD شامل چندین پارامتر قرنیه است، مانند شعاع متوسط 3 میلی متری قدامی و خلفی انحنای محوری، بر روی نقطه نازک ترین پاکی متری قرنیه متمرکز شده است، که همچنین یک پارامتر، همراه با حدت بینایی اصلاح شده با فاصله است. دقت و تکرارپذیری شعاع‌های خلفی و همچنین نازک‌ترین پاکی‌متری قرنیه احتمالاً با توموگرافی‌های مبتنی بر OCT در مقایسه با scheimpflug، به‌ویژه در چشم‌های پس از پیوند متقابل قرنیه، بسیار بهتر است. یکی دیگر از شاخص های امیدوارکننده برای پیروی از پیشرفت بیماری، شاخص فشار استرس است، اما انتظار می رود مطالعات بیشتری در این زمینه انجام شود. علاوه بر این، میکروسکوپ بریلوین، با توانایی خود در تشخیص تغییرات کانونی در خواص بیومکانیکی، ممکن است ابزار بسیار مفیدی درآینده نزدیک برای تشخیص پیشرفت زودرس قوز قرنیه در نهایت، یک شاخص چندوجهی، ترکیبی از تمام پارامترها و فناوری‌های فوق، و شاید سایر پارامترها، با کمک هوش مصنوعی، احتمالاً شاخص بعدی برای تعیین تکامل بیماری و تصمیم‌گیری در مورد مداخله‌ای مانند پیوند متقابل قرنیه باشد.
