CXL ترانسپیتلیال در مقایسه با CXL معمولی اپیتلیوم خاموش
روش اصلی که توسط Wollensak برای اتصال عرضی قرنیه به کار گرفته شد، شامل debridement اپیتلیوم بود (32). اخیراً روش جدیدی از ارتباط متقابل در متون معرفی شده است که شامل تجویز ریبوفلاوین و محلول دکستران بر روی اپیتلیوم دست نخورده قرنیه است. این روش transepithelial CXL یا TE-CXL نامیده می شود.
حذف اپیتلیوم چربی دوست، نفوذ مولکول ریبوفلاوین آب دوست را از طریق استروما تسهیل می کند. بنابراین، می توان فرض کرد که اثر پیوند عرضی TE-CXL در مقایسه با روش حذف اپیتلیوم کمتر خواهد بود. با این حال، TE-CXL محبوبیت زیادی کسب کرده است و بسیاری از تحقیقات اخیر در زمینه درمان KCN بر ارزیابی کارایی و ایمنی این روش متمرکز شده است. برای افزایش نفوذ مولکول ریبوفلاوین از طریق استروما در TE-CXL، برخی از تقویت کننده ها مانند بنزالکونیوم کلرید، تتراکائین (90)، ترومتامول و اتیلن دی آمین تتراستیک اسید معرفی شده اند. این مولکولها بدون نیاز به دبریدمان اپیتلیال، نفوذپذیری اپیتلیال ماکرومولکها را از طریق اپیتلیوم سالم افزایش می دهند. عدم وجود نقص اپیتلیال در TE-CXL ممکن است بهبود بینایی سریع تری را ارائه دهد. این روش نیازی به امکانات اتاق عمل ندارد و می توان آن را در زمان کمتری در مقایسه با عمل جراحی اپیتلیوم انجام داد. این روش را می توان برای قرنیه هایی با ضخامت مرکزی قرنیه (CCT) کمتر از µ 400 استفاده کرد . در یک مطالعه، TE-CXL ایمن تر از epitheliumoff CXL نشان داده شد. در گروه تحت درمان با اپیتلیوم خاموش CXL، اِدم گذرای قرنیه و درجه های مختلف تابش خیره کننده در مقایسه با گروه TE-CXL شایع تر بود (%80 موارد در CXL اپیتلیوم خاموش در مقابل %0 در گروه TE-CXL). اپیتلیوم قرنیه به عنوان یک مانع برای نفوذ عوامل بیماری زا عمل می کند و حفظ اپیتلیوم قرنیه در TECXL ممکن است میزان کراتیت عفونی بعد از CXL را کاهش دهد. نشان داده شده است که میانگین درد بعد از عمل، سوزش و احساس جسم خارجی در گروه CXL اپیتلیوم به طور قابل توجهی بیشتر از گروه TE-CXL بود. این امر مربوط به قرار گرفتن در معرض اعصاب قرنیه پس از دبریدمان قرنیه و انتشار واسطه های التهابی ، به ویژه پروستاگلاندین ها و نوروپپتیدها است Soeters و همکارانش گزارش دادند که در %23 مواردی که تحت روش TE-CXL قرار گرفته بودند، شاخص های KCN پس از یک سال به پیشرفت خود ادامه دادند. آنها جایگزینی CXL اپیتلیوم را با CXL ترانس اپیتلیال برای درمان KCN پیشرونده توصیه نمی کنند . Lesniak و همکاران گزارش نموده اند که تأثیر ترانسپیتلیال CXL بر نتایج بالینی صاف شدن مخروط (حداکثر مقدار K) به نظر می رسد کمتر از CXL استاندارد (0.9 D در مقابل 1.3 D) در 6 ماهگی باشد. با این حال، تفاوت کمی در نتایج بینایی وجود دارد .
Caporossi و همکارانش نتایج بالینی TE-CXL را با CXL اپیتلیوم خاموش در بیماران زیر 26 سال مبتلا به KCN پیشرونده مقایسه کردند. 50 درصد از بیماران به دلیل وخامت قابل توجه همه پارامترهای بالینی پس از 12 ماه پیگیری با CXL اپیتلیوم خارج شدند. آنها CXL ترانس اپیتلیال را برای بیماران مبتلا به قرنیه نازک (نازک ترین نقطه کمتر از 400 میلی متر) و بیماران بالای 26 سال با KCN به تدریج پیشرونده ارائه کردند .Koppen و همکاران (99) گزارش دادند که اثر CXL transepithelial از نظر بهبود عملکردی و بیومکانیکی میان مدت و بلند مدت تقریباً %70 کمتر از CXL اپیتلیوم است.Cerman و همکاران نشان دادند که اگرچه به نظر می رسد CXL ترانس اپیتلیال در بهبود شاخص های توپوگرافی (مسطح K ، K شیب دار و Kmax) مؤثرتر است، اما احتمالاً تأثیر آن بر حدت بینایی مشابه CXL اپیتلیوم خاموش است. تثبیت و/یا رگرسیون در %97 از بیماران در گروه CXL اپیتلیوم و %80 از بیماران در گروه CXL ترانس اپیتلیال به دست آمد . Aixinjueluo و همکاران، نتایج بالینی پیوند عرضی قرنیه ترانس اپیتلیال شتاب دهی شده در بیماران ژاپنی مبتلا به KCN پیشرونده را ارزیابی کردند و هیچ عارضه حین از عمل یا بعد از عمل را با کاهش چشمگیر متوسط کراتومتری، Kmax، و نازک ترین ضخامت قرنیه و بهبود قابل توجه BCVA گزارش نکردند .
کاهش قابل توجه آستیگماتیسم قرنیه، Kmax و معادل کروی آن با افزایش منطقی در بینایی اسنلن در TECXL توسط Ameen ثبت شد. یک کارآزمایی تصادفی کنترل شده اخیراً توسط Rush و همکارانش طراحی شد تا روش استاندارد اپیتلیوم خاموش را در مقایسه با یک روش ترانس اپیتلیال با محلول ریبوفلاوین تقویت شده مقایسه کند. آنها بهبود بیشتری در Kmax در گروه اپیتلیوم (D 0.66±1.52-) در مقایسه با TE (D 0.58±0.54-) بدون تفاوت آماری معنی داری در بهبود BCVA بین دو گروه نشان دادند (logMAR 0.09±0.18- در گروه معمولی در مقابل logMAR 0.08±0.14- در گروه TE
