همانطور که قبلاً ذکر شد، پروتکل استاندارد CXL توسط Wollensak درDresden در سال 2003 معرفی شد . در پروتکل استاندارد، اپیتلیوم قرنیه مرکزی هفت میلی متری برداشته می شود و ریبوفلاوین %0.1 در %20 دکستران روی قرنیه اعمال می شود . در دهه های اخیر، با تغییرات زیادی در آماده سازی ریبوفلاوین یا دوز تابش سعی شده است تا این پروتکل نتایج بهتری را با طول درمان کوتاهتر به دست آورد. این جایگزینها « CXL شتابدار» نامیده می شوند. در پروتکل های شتابدار، تنظیم انرژی بالا (حداکثر mW/cm2 30) در مقایسه با mW/cm2 3 در پروتکل استاندارد اعمال می شود . با این حال، محدودیت کل دوز باید رعایت شود زیرا خطر عوارض داخل قرنیه در دوزهای بیش از J/cm2 5.4 به میزان قابل توجهی افزایش می یابد (68). در سال 2015، Konstantopoulos مقالات منتشر شده در پروتکل های مختلف را بررسی کرد . نُه مطالعه با پروتکل معمولی با مطالعات با پروتکل شتابدار مقایسه شد. محدوده زمان پیگیری در مطالعات شتابدار CXL، 9-6 ماه بود. آنها گزارش دادند که اثربخشی، بینایی و ایمنی بین دو گروه تفاوت معنی داری ندارند و نتیجه گرفتند که اثر CXL شتابدار با CXL معمولی برابر است . در سه مطالعه CXL شتابدار هیچ عارضه جدی گزارش نشده است (72-70). محدودیت های این سه مطالعه شامل زمان پیگیری کوتاه و تعداد محدودی از موارد است. Waszczykowska و همکاران، 16 بیمار مبتلا به CXL شتابدار (mW/cm2 6 به مدت 15 دقیقه) را به مدت 24 ماه دنبال کردند (73). آنها گزارش کردند که در 18.7 درصد از بیماران صاف شدن قرنیه نیز در مقایسه با روش استاندارد باعث افزایش مه قرنیه زیر اپیتلیال شده است. Shetty و همکاران، یک مطالعه جامع بین چهار پروتکل تابش (mW/cm2 3، mW/cm2 9، mW/cm2 18، mW/cm2 30) در پیگیری یک ساله منتشر کرده و گزارش کردند که در مقایسه با سه پروتکل شتابدار دیگر، بیشترین اثر مسطح کننده برای روشهای معمولی است. Wernli و همکاران، شدت تابش mW/cm2 45-40 را به مدت 2 دقیقه امتحان کردند و گزارش کردند که سفتی قرنیه در مقایسه با پروتکل استاندارد افزایش یافته است، اما شدت بیشتر از mW/cm250 تا 90 در سفتی بیشتر نتیجه نمی دهد . Tomita و همکاران، و Kymionis و همکاران، خط مرزبندی کمتری را در CXL شتابدار گزارش کرده و نتیجه گرفتند که پروتکل شتابدار ممکن است در مقایسه با روش مرسوم، اثر کمتری داشته باشد. علاوه بر این، Hammer و همکاران اظهار کردند که CXL شتابدار ممکن است با کاهش سفتی بیومکانیکی تا حدی به دلیل انتشار اکسیژن کافی در قرنیه همراه باشد . با این حال، Tomita و همکاران و هاشمی و همکاران، هیچ تفاوتی در مقایسه با این دو گروه در یک سال با روش کراتومتری نشان ندادند
