در نهایت، یک رویکرد جایگزین پیشنهاد شده توسط Mazzotta و همکاران. پروتکل “M” است، که به جای توسعه یک الگوریتم و اعتبارسنجی بالینی آن، به جای آن به عمق پیوند متقابل بدست آمده توسط پروتکل های CXL که قبلا منتشر شده است و از تنظیمات فنی متفاوتی استفاده می کنند (از جمله پروتکل هایی که از شدت های متفاوت با استاندارد 3 استفاده می کنند، ارجاع می دهد. تنظیمات mW/cm2 تعریف شده در پروتکل درسدن، نور پالسی و پیوسته و حتی یونتوفورزیس) با ضخامت قرنیه نازک نیاز به پیوند متقابل دارد و پروتکل پیوند متقابل مناسبی را برای قرنیه پیشنهاد می کند. این پروتکل میکروسکوپ کانفوکال لیزری اسکن in vivo و داده‌های مورفولوژیکی OCT از مطالعات مختلف را با ارزیابی ریاضی آستانه غلظت پیوند متقابل مطابق با خط مرزی اندازه‌گیری شده، با استفاده از پروتکل درسدن به عنوان معیار مطابقت می‌دهد. این نشان می دهد که حداکثر برهمکنش بین UV-A، ریبوفلاوین، اکسیژن، و کمپلکس کلاژن-پروتئوگلیکان ها در 200 میکرومتر اول خواهد بود، جایی که 70٪ از برهمکنش های ریبوفلاوین-UV-A رخ می دهد، در حالی که 30٪ باقی مانده از CXL photo- واکنش اکسیداتیو در استرومای عمیق بین 200 تا 300 میکرومتر پراکنده می شود. این رویکرد مستلزم آن است که پزشکان به طیف وسیعی از فناوری‌های پیوند متقابل دسترسی داشته باشند (برخلاف یک لامپ ساده با شدت 3 میلی‌وات بر سانتی‌متر مربع که تمام آن چیزی است که با پروتکل sub400 لازم است) تا بتوانند تمام قرنیه‌های نازک با ضخامت بین را درمان کنند. 250 و 400 میکرومتر
