PRK اصلاح لیزری آستیگماتیک و دوربینی
اکثر مطالعات گزارش کرده اند که تقریباً 50٪ از بیماران مبتلا به آستیگماتیسم هایپروپیک به UCVA 20/20 در 6 ماهگی می رسند و 95٪ UCVA 20/40 یا بهتر در یک سال دارند. لیزیک بیشتر از PRK برای این نشانه استفاده می شود.
بهبودها
پس از تثبیت UCVA و انکسار (معمولاً حدود 3 تا 6 ماه پس از PRK)، می توان برای درمان عیب انکساری باقیمانده، عمل مجدد یا “تقویت” انجام داد. باید از پیشرفت برای بیمار با انتظارات غیر واقعی اجتناب شود. بیماری که خواهان افزایش UCVA 20/20 در “چشم بد” خود به UCVA “20/15” است که “چشم خوب” او به دست آورده است، باید در مورد نتایج واقع بینانه دوباره آموزش داده شود. هدف از جراحی انکساری بهبود UCVA است نه دید کامل.
هنگامی که بهبود PRK نزدیک بینی در نظر گرفته می شود، جراح باید آگاه باشد که اپیتلیوم اغلب در مرکز ضخیم می شود (هیپرپلاستیک) به عنوان واکنشی به نمای صاف قرنیه ایجاد شده توسط فرسایش نزدیک بینی. اصلاح نادرست اولیه ابلیشن لیزری باید از پسرفت درمان اولیه متمایز شود. پسرفت ممکن است به دلیل التیام کلاژن استرومایی، هیپرپلازی اپیتلیال یا ترکیبی از این دو باشد. اگر رگرسیون ناشی از هیپرپلازی اپیتلیال در بهبود گنجانده شود و مقدار مساوی از هیپرپلازی اپیتلیال دوباره رخ ندهد، افزایش PRK ممکن است منجر به اصلاح بیش از حد شود.
هنگام جداسازی اپیتلیوم برای تقویت PRK، جراح معمولاً تشخیص می‌دهد که استرومای جدا شده قبلی در معرض زبرتر از ظاهر صاف طبیعی لایه بومن است.
مقایسه تکنیک های ASA
تحقیقات اخیر از گزارش‌های نتایج اساسی به مقایسه تکنیک‌های رقابتی دور شده‌اند. پس از کاهش موج اولیه اشتیاق برای لازک به عنوان روشی برای کاهش درد و تسریع بهبودی بینایی در مقایسه با PRK، مطالعات عینی سود کمتری را از لازک نشان دادند. پیروزیان و همکاران هر دو چشم 30 بیمار نظامی بین LASEK و PRK تصادفی شدند. هیچ تفاوتی در درد بین دو روش نشان داده نشد، و نقایص اپیتلیال در روز 1 کوچکتر اما در روز 3 با لازک بزرگتر بود. هاشمی و همکاران هیچ تفاوتی در درد و بهبود بینایی یا اپیتلیال مجدد بین PRK و LASEK مشاهده نشد. مقایسه لازک و لیزیک برای نزدیک بینی کم نشان داد که بهبود بینایی پس از لازک به طور قابل توجهی کندتر است، با این حال، نتایج بینایی در 3 ماهگی قابل مقایسه بود.
در مقایسه با تجربه قبلی با PRK و لیزیک برای نزدیک بینی کم، که در آن نتایج در دراز مدت تفاوتی نداشت، کایا و همکاران. نتایج مشابهی را در 6 ماهگی برای لیزیک و لازک برای نزدیک بینی کمتر از 6.0- D یافت شد. اثبات نشده است که لازک باعث ایجاد انحرافات نوری با درجه بالا کمتر از لیزیک می شود.
در یک سری از 470 چشم با نزدیک بینی بیش از 6-D، نتایج کلی برای UCVA و قابلیت پیش بینی با لیزیک نسبت به نتایج به دست آمده با لازک برتر بود.
بررسی کاکرین PRK در مقابل لیزیک برای نزدیک‌بینی نشان داد که بهبود بینایی پس از لیزیک سریع‌تر از PRK است، حدت بینایی اصلاح‌نشده نهایی قابل مقایسه است، تفاوتی در دقت وجود ندارد، با این حال، شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد لیزیک ممکن است منجر به از دست دادن دو یا چند خط بینایی چشم‌های کمتری نسبت به PRK شود. مرور کاکرین PRK در مقابل لیزیک برای دوربینی هیچ کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده برای ارزیابی پیدا نکرد. بر اساس مطالعات کوچک غیرتصادفی، این مرور نتایج مشابهی را بین دو روش یافت.
هنگام مقایسه روش‌های مختلف ابلیشن سطحی پیشرفته، جراحان تمایل دارند تکنیک‌هایی را ترجیح دهند که با آن راحت‌تر باشند.
عوارض
از آنجایی که جراحی انکساری انجام شده با لیزر اگزایمر انتخابی است و BCVA قبل از عمل بیمار عالی است، PRK باید ایمنی بسیار بالایی را ارائه دهد. اگر چه عوارض شدید پس از PRK نادر است، بیماران باید در مورد احتمال چنین عوارضی آگاه شوند.
جزایر مرکزی
جزایر مرکزی توسط ویدئوکراتوگرافی کامپیوتری به عنوان ناحیه ای از ارتفاع مرکزی قرنیه، احاطه شده توسط ناحیه ای از مسطح شدن مربوط به منطقه درمان نزدیک بینی در ناحیه پارامرکزی، آشکار می شوند. مطالعات مختلف از آستانه های متفاوتی برای تعریف جزیره مرکزی استفاده می کنند. حداقل، ارتفاع حداقل 1 D با قطر بیش از 1 میلی متر در مقایسه با ناحیه پهن شده پارامرکزی باید وجود داشته باشد. جزایر به طور کلی با استفاده از سیستم های لیزر پرتو عریض به جای سیستم های تحویل اسکن رخ می دهند.
با لیزرهای اسکن نقطه ای و شکافی، به جای سیستم های لیزر پرتو گسترده اصلی، وقوع جزایر مرکزی عملا حذف می شود. به طور سنتی، آنها اغلب در فرسایش های بزرگتر از 5.0 میلی متر در قطر و با انجام اصلاحات بیشتر گزارش شده اند. جزایر توپوگرافی مرکزی ممکن است با کاهش حدت بینایی، دوبینی و چندبینی تک چشمی، تصاویر ارواح و کاهش حساسیت کنتراست همراه باشد. گزارش ها حاکی از آن است که ممکن است در 29 تا 71 درصد از بیمارانی که در اوایل دوره بعد از عمل با لیزر پرتوی وسیع درمان شده اند، وجود داشته باشد.
