به طور خلاصه، پروتکل‌های امیدوارکننده جدید دیدگاه‌های جدیدی را برای درمان قرنیه نازک به ارمغان آورده‌اند. به جای اصلاح مصنوعی ضخامت قرنیه، رویکردهایی مانند CXL فردی با استفاده از پروتکل sub400 به جای آن، عمق اتصال متقابل را تا فاصله ایمن از اندوتلیوم، با تغییر زمان روشنایی UV بر اساس ضخامت قرنیه بیماران، کنترل می‌کنند. با حرکت رو به جلو، این برنامه به طور بالقوه می تواند در سایر اکتازی های قرنیه مانند کراتوگلوبوس استفاده شود.
(حافظی و همکاران، در حال آماده سازی)، بدین ترتیب تعداد بیمارانی که می توانند از این درمان بهره مند شوند افزایش می یابد و تعداد افرادی که از دست دادن بیشتر بینایی را تجربه می کنند یا در نهایت نیاز به پیوند قرنیه دارند، بیشتر می شود.
